خیلی از اوقات با خودم فکر میکنم که چرا بعضی از آدم ها اونطوری باید و شاید به فکر همدیگر نیستند.این که میگم فکر همدیگر باشند نه اینکه بیایند به هم پول بدهند .چون می دونم که خیلی ها ممکنه نتونند از لحاظ مالی به هندیگر کمک کنند. ولی میتونند که کمی لبخندزدن بزنند (وای اینو توجه نکنید)
نشد داری بیراهه میری
ولی این رو خوب می دونم که خیلی ها ازدستشون خیلی کارها برمی یاد که برای دیگران انجام بدهند ولی همون رو هم دریغ می کنند و دیگران را محکوم به این می کنند که ای بابا کی دنبال کار خیره و از این صحبت ها می کنند. ولی باز هم منظورم کار خیر انجام دادن نیست .
چون ممکنه بعضی ها هم به این فکر کنند و با خودشون می گویند که کی از کار خیر به جایی رسیده ، که این هم در جای خودش باید صحبت کنیم .
گوش کن!
وقتی که توجامعه می گردید از این گونه زمزمه ها زیاد می شنویم و باید برخی هاش رو از روی اجبار بشنوی چون همکارت هی این مطالب رو می گه و کنار گوشت پچ پچ می کنه ، برخی هاش رو هم از روی کنجکاوی گوش می کنی و آخرش متوجه می شی که کاش گوش نکرده بودم و برخی هاش روهم نباید بشنوی که اما میشنوی و بهش فکر می کنی و با خودت زمزمه می کنی اما وای براحوال ما که این همه باید از این طرف و اون طرف چیزهای مختلفی را بشنویم.
اما منظورم بیشتر در این خصوص که :
می تونیم به همدیگر یک لبخندزدن هدیه بدهیم و حال همدیگر را بد نکنیم .
بعضی ها فکر می کنند اگر یک لبخندزدن به دیگران هدیه بدهند مشکلی پیش میاد و همش بهونه میارند برو بابا تو هم حوصله داری ها بابا جون من که دارم از غصه خودم می میرم چطوری به دیگران لبخند هدیه بدهم .
باز هم نگرفتی هنوز که می خواهم ی بگم
لپ کلام :
دیگران را اذیت نکنیم و باعث آذیت و آزارشون نشیم اونها لبخندزدن را پیدا می کنند
